Zoals de andere musea was dit een koele plek terwijl Parijs pufte onder een allesdoordringende zon die de stad deed bakken rond de 30°.
Het was bovendien gratis wat in Parijs heel uitzonderlijk is : een museum waar je zomaar binnen kan lopen (nu niet zomaar want veiligheidsmaatregelen zijn er hier ook...).
En de collectie is een gevarieerd aanbod van vooral 19e eeuwse kunsten zowel sculpturen als schilderijen als keramiek, met daartussen een hedendaagse Belgische artiest Thomas Lerooy.
Toch loopt het niet storm naar Petit Palais : je kan vanbinnen uit -(als je een slecht karakter hebt) met enig leedvermaak- de wachtrijen zien bij de grote broer aan de andere kant van de straat, aan le Grand Palais. Dus niet dringen zoals bij de bekendste musea van Parijs.
Deze rust heeft me verleid om ook te kijken naar hoe mensen kijken in een museum. Hier enkele van mijn observaties. Kijk maar naar de variaties van zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten