-fluitkletsen: Tomas Tranströmer schrijft hoe iemand met de auto in een wolkbreuk verzeild geraakt en hoe hij op het einde van de donkere stortbui het autoraampje opendraait en een vogel hoort in de steeds dunnere regen. Hoe het in het Zweeds staat weet ik niet, maar de vertaler-dichter Bernlef schonk ons dit mooie woord. 'Het wordt lichter, hij draait het raampje open./ Een vogel fluitkletst in zichzelf/ in een steeds dunnere stille regen." Wie in deze meidagen in de tuin zit of wandelt in een park of bos zal de vogels ook wel horen fluitkletsen. Geniet er maar van, zou ik zeggen. (De herinneringen zien mij, Amsterdam, 2011, blz. 105)
-geurschaduw: in dezelfde uitgave van Tranströmer worden op het einde ook enkele prozateksten gepubliceerd met "memoires" van de dichter. Ook hier zorgt Bernlef voor een mooi nieuw Nederlands woord bij het vertalen van een anekdote uit de middelbare school (blz. 335). De jonge Tomas herinnert zich 'een brouwerspaard, een grote dampende Ardenner. Een ogenblik lang bevond ik mij in zijn geurschaduw en de herinnering aan het geduldige dier en hoe het rook is nog steeds heel levendig'. Dit schreef hij in 1993, ongeveer 50 jaar na het gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten