Lente...

De lente beleven we als een nieuwe start, elk jaar opnieuw. Maar die eerste tekenen van nieuw leven zijn vaak broos en we weten, maar willen ook niet weten, dat die kwetsbaarheid slecht kan aflopen.
De dichter Peter Swanborn brengt het gevoel van de prille lente zo mooi onder woorden.

START

Binnen de grauwe, ogenschijnlijk dode tak wacht
al dagen ongedurig het jonge blad. Nog kleurloos
en keurig opgevouwen verzamelt het moed, drinkt
de vaten vol, laat knoppen bollen. De meester maant

tot geduld: bij sterrennacht dreigt ijsgevaar. Wacht
niet iedereen staat klaar, altijd zijn er dwarsliggers
laatbloeiers, achterblijvers en ja, we gaan allemaal
gelijk, dat is de afspraak. Dan, alsnog onverwacht

klinkt het startschot van de lente en uit alle bomen
barst het blad naar buiten, rekt de stijve ledematen.
Eentje denkt: wat koud, ik wil terug in het hout, snel

maar er is geen terug en een voorbijganger knippert
met zijn ogen, zegt tegen niemand in het bijzonder:
Kijk, het lijkt wel alsof het ieder jaar vroeger begint.

(Het Liegend Konijn, oktober 2015, blz. 166)