Op deze dag, zes jaar geleden, vierden we nog je honderdste verjaardag, dankbaar omdat je ondanks alle ouderdomskwaaltjes nog heel helder van geest was en je nog behoorlijk zelfstandig kon bewegen. Iets meer dan negen maand later ben je onze wereld zachtjes uitgegleden...
Bij je 106de verjaardag hier een gedicht van Roger de Neef, dat ik las in de Poëziekrant (jg. 43, nr. 1, blz. 64) en mij in de stilte binnenvoerde die jou omringde bij je overlijden.
Moeder die ons voedde
Uw handen aan de buitenkant
Slapen voorgoed onder
De oorschelpen van gras
Onder de ruwte van een steen
In de stilte van mijn stem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten