In de schilderkunst werden én worden tot op vandaag vaak drieluiken of triptieken gemaakt. De oude olieverfmeesters gingen daarbij niet over een nacht ijs. De panelen of doeken werden eerst geprepareerd en dan van een onderschildering voorzien of in het oude schildersjargon ook wel 'doodverf' genoemd.
In de voorbije week zag ik twee avonden na elkaar een film opgebouwd telkens rond één vrouw, die een en ander meemaakt en voor nieuwe uitdagingen komt te staan. De eerste film zag ik op TV, een vroeger opgenomen speelprent, die mij aantrok omdat Isabelle Huppert de hoofdrol vertolkte. Deze grande dame van de Franse cinema kan mij doorgaans heel erg bekoren en dus had ik een opname geprogrammeerd. En ik had een avond tijd gemaakt voor deze Franse film, "L'Avenir".
De dag daarna had ik gereserveerd voor een film in de cinemazaal, ja met Covid-19 is reserveren aangeraden, die goede kritieken had gekregen in de pers. Ook een Europese film, maar van voor mij totaal onbekende regisseurs uit Macedonië. Spannend wat dat zou worden. De lovende kritieken hadden mij niet voorbereid op deze confrontatie. Het was niet allemaal zo zoet als wat je zou verwachten bij een titel als "Honeyland".
Deze twee films bleven nazinderen en hadden in hun anders-zijn toch veel met elkaar gemeen, zo vind ik toch. Daarover wil ik het hebben in de volgende drie posts...vandaar de titel: Vrouwen met toekomst: een drieluik. Met deze onderschildering zet ik je even op weg ...over twee vrouwen die in stormachtige zee terecht komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten