De rode schildpad

Midden de jaren 80 van de vorige eeuw zag ik in de stadsschouwburg in Kortrijk voor het eerst butoh-dans. Een oude danser (Kazuo Ohno??) stond alleen op het podium en beeldde in iets meer dan een uur een mensenleven uit : geboorte, spelen als kind, groeien, verliefd worden, soldaat worden, relaties aangaan, kinderen krijgen, werken, ouder worden en aftakelen en ten slotte sterven.
Het was een zeer indrukwekkend gebeuren, waar ik nu nog stil van word

(Kazuo Ohno - bron: internet)

. De film "The red turtle" die ik onlangs zag was een gelijkaardige ervaring. Het grote scherm is natuurlijk niet te vergelijken met de confrontatie met een levende, breekbare, oude man alleen op een podium. Maar toch. De Nederlandse regisseur Michael Dudok de Wit brengt een verhaal van leven en dood en dit op Japanse wijze, mede dank zij de inbreng van de Japanse animatiestudio Ghibli.
Als ik op de film terugdenk, ontdek ik vele parallellen met de butoh dans van ongeveer 30 jaar geleden. Geen dialogen, een meditatief  traag tempo, leegte en eenvoud in beeld, de uitbeelding van de levensweg van een mens, thema's als liefde en loslaten,  een functioneel gebruik van muziek en stilte.








Het verhaal van de film is heel simpel. Een man wordt door een storm geworpen op een prachtig maar onbewoond eiland. Hij heeft slechts één doel: ontsnappen, maar elke poging om weg te roeien botst op een grote rode schildpad. En dan gebeurt er van alles...

Dudok de Wit heeft in 2001 een Oscar gewonnen met zijn kortfilm "Father and daughter" (even intikken op You Tube) en zijn langspeelfilm is in dezelfde stijl uitgewerkt, maar nu in kleur en met meer verhaallijnen.
De film is moeilijk in één vakje onder te brengen. Het is een animatiefilm ja, maar het is ook een parabel, ja, maar het is ook een sprookje, ja maar het is ook een avonturenverhaal, ja, maar het is een spiritueel/filosofische oefening, ja, maar...

Warm aanbevolen en wie een voorsmaakje wil kan via You Tube altijd eerst kennismaken met de kortfilm 'Father and daughter'.