Ma loute

Enige weken terug zag ik de recente Franse film "Ma loute", een misdaadkomedie die bij de pers veel verdeelde reacties uitlokte, maar blijkbaar in Frankrijk een groot succes is.

We keren terug in de tijd tot 1910 naar de baai van de Slack in Noord-Frankrijk. Er is enerzijds de familie Van Peteghem, textielbaronnen uit Tourcoing die tijdens de zomer naar hun excentrieke villa in Egyptische stijl trekken, villa met uitzicht op zee. Anderzijds is er de familie Bréfort, een arm vissersgezin dat leeft van de mosselpluk en het overzetten van rijke toeristen in de baai van de Slack. Mensen verdwijnen op mysterieuze wijze en twee onbenullen van de politie moeten deze verdwijningen proberen op te lossen.

Met deze ingrediënten brouwt regisseur Bruno Dumont een kolderieke film. Als toeschouwer maak je best wel een click in je hoofd: laat de overacting gebeuren en geniet van de soms té gekke wendingen in het verhaal. Voor de professionele recensenten is dit de struikelblok om de film ten volle te waarderen. Ik koos ervoor om het geëxalteerde acteren mee te nemen als deel van mijn kijkervaring. En dan kon ik dagen erna nog bezig blijven met de film.

Er zijn de verschillende typetjes die blijven hangen met al hun menselijke kleinheid, domheid of achterbaksheid, naïviteit of geslepenheid. Er zijn er die van futiliteiten levensproblemen maken en anderen die moeten vechten om het hoofd boven water te houden. Bepaalde situaties tonen sociale tegenstellingen op een ongemakkelijke manier. Eerst begin je te lachen, maar een seconde later besef je hoe mensen gekleineerd worden. Als je als kijker doordenkt bij sommige scenes zie je opeens jezelf: hoe wij in luxe leven ten koste van het leven van sukkelaars ergens elders. En terwijl ik soms moest lachen met de opgeblazen ego's die hun eigen rol in het verhaal totaal overschatten, bedacht ik dan: misschien ben ik ook soms zo'n opgeblazen ego. Je ziet hoe in de film iedereen zijn eigenwaarde en eer probeert hoog te houden en daarvoor soms bizarre uitspraken of handelingen doet en dan dacht ik: wat doe ik soms niet om een façade op te houden.

Bij het zien van "Ma loute" dacht ik ook aan sommige Scandinavische films die soms komisch zijn met een heel wrange bijsmaak, zoals 'A pigeon sat on a Branch Reflecting on Existence' (zie deze blog 24 aug. 2015). Voor mij dus best een leuke én mooie film die blijft nazinderen, en dat niet alleen omwille van de komische typering.