In memoriam matris -12-

Drie jaar geleden overleed mijn moeder. In deze dagen ga ik haar nog eens bezoeken. De begraafplaats nodigt uit tot mijmeren. Op het graf van mijn moeder is geen foto van haar aangebracht, maar toch zie ik haar dan telkens voor mij.
De Goudse dichteres Anne Büdgen schreef een mooi vers over het bezoek aan het graf van haar moeder. Passend om vandaag te lezen.

bij het graf

op de zwart-witfoto kon ik
haar ogen niet goed zien
niet zoals ze waren
stroompjes naar zee
jubelend opgenomen
door de golven

(begraafplaats Stuiverstraat Oostende
12 april 2018)

er waren ooms met rimpelgezichten
tantes met de armen om elkaar
ze keken naar vroeger en later
samengestroomd rond de grond

daar lag ze
met haar krullen nog en bolle armen
en baby's en groeiende kinderen
van kinderen grijze haren kwamen
verlies en liefde huisden in haar

daar ging ze daar zingt ze
haar adem in de onze
ze had een grap gemaakt
als ze ons zag
de dood trok zacht
haar lichaam aan
(Liegend Konijn, 2018/41, blz. 63)

De dood van mijn moeder was een zachte dood, zoals de dichteres mooi verwoordt: de dood trok zacht haar lichaam aan.
En dat gezicht was gekroond met grijze haren want in haar huisden ook verlies en liefde. Maar haar adem is er nog in de onze...
En ik geloof dat ze jubelend werd opgenomen door de golven en dat ze nu, als ze ons ziet, een grapje zou gemaakt hebben.