Wiels niet inruilbaar

Onder de titel Unexchangeable (niet inruilbaar) loopt tot 12 augustus in Wiels (Brussel) nog een tentoonstelling met kunst van pakweg de jaren 1960 tot 2010, allemaal werken uit Belgische privécollecties.
Zonder eigen collectie slaagt deze kunstplek er weer in een indrukwekkende presentatie te tonen van hedendaagse kunst.
Het geheel wordt getoond als een verhaal waarin 1989 een kantelmoment is voor de wereld én voor de kunstenwereld. Er worden werken getoond die tot nu toe zelden of nooit zijn geëxposeerd.
Dus bij momenten was het echt verwonderd genieten en zich verdiepen.

(eigen foto 12 juni - fruitreliëfs van Jef Geys)

 Er is voor mij één grote kanttekening te maken bij deze tentoonstelling. De uitleg in de verschillende zalen én in de gratis beschikbare bezoekersgids is als een omvergevallen boekenkast, waar je struikelt over de filosofische termen. Ik vroeg me bij momenten af of de schrijver van die teksten zelf wel wist wat hij of zij schreef. Moderne en hedendaagse kunst is niet altijd even toegankelijk, maar zo'n elitair taalgebruik maakt de drempel nog hoger. Of zou dat de bedoeling zijn van Wiels?
Voor mij was het zeker vaak zodanige moeilijkdoenerij dat het op mijn lachspieren werkte. Dus in die zin heb ik ook wel genoten van deze tentoonstelling. Ik betwijfel echter of dat de bedoeling was van de tentoonstellingmakers. Ze willen met hun expo benadrukken dat kunstwerken ontsnappen aan het simpele statuut van statusobject of trofee (cfr. bezoekersgids blz. 21). Maar het elitaire taalgebruik maakt deze kunst toch weer naar een andere vorm van statusdenken.
Ik citeer even uit de inleiding op zaal 2 over de kunst van de late jaren 80 en vroege jaren 90, die vaak worden bestempeld als 'postmodernisme'. "De moderniteit was toen al in het stadium beland waar een sciencefictionachtig, kunstmatig en hedonistisch leven als een laboratoriumsimulatie van de realiteit het ideaalbeeld was: een bijna letterlijke verdubbeling die niet meer gelinkt kan worden aan een oorsprong -zoals een kopie zonder origineel. Dit word scherp gesteld in het begrippenpaar 'simulatie en simulacrum' door de Franse socioloog Jean Baudrillard; toen het meest besproken paradigma in de ideeën- en kunstwereld.

(eigen foto 12 juni - werk van
John Knights en daarin weerspiegeld
werk van Jeff Wall

En over het werk van John Knight (zie hiernaast)  lees ik:
"John Knights allusie op de vormen van corporate logo's van global brands confronteert ons met de these dat er geen 'buiten' aan de globaal geïntegreerde waren- en technologiewereld bestaat. Hij wijst erop dat alles zich in een belofte van glanzend narcisme weerspiegelt, waar werkelijkheid zich heeft omgevormd tot een simulatie en alles tot simulacrum ontaard is."
Zo dat weten we nu ook weer...