De dichter Hans Andreus vond het belangrijk om een basiskennis te hebben over de moderne natuurwetenschappen. Tegelijk gaat hij deze kennis als poëet herwerken. In zijn bundel "Syntropisch" (1965) geeft hij een dichterlijke commentaar op ontdekkingen en hypotheses op gebied van de natuurwetenschappen, zoals hijzelf aangeeft in zijn voorwoord op deze bundel.
Zijn inleiding besluit hij met de mededeling dat hij geen voetnoten zal plaatsen ter verklaring, "maar [ik] stel enig vertrouwen in een nadere onderzoekingsdrift, zonodig, van de kant van de geïnteresseerde lezer zelf." Ik sluit mij hierbij aan...
Hier nu over die driehonderd miljoen.
ZEER OUDE MICROBE GEVONDEN
300.000.000
jaar oud is deze
onaangedane
welgedane
microbe. Kras
voor zijn leeftijd.
Hoe piepjong sterft dan
het pi-meson:
na 1/200.000.000ste seconde
al uitgeput.
Wat een leven,
als niet stond geschreven:
op de huid
van de leegte
rilt het eender.
(uit: Verzamelde gedichten, uitg.Bert Bakker, Amsterdam, 1985, blz. 656)
Miljoenen jaren en een miljoenste van een seconde: wat kunnen we ons als mens daarbij voorstellen? In onze tijdsbeleving kan één seconde vreselijk lang duren maar kan een jaar evengoed voorbijvliegen als was het een dag.
Daarom vind ik zijn afsluitende gedachte zo mysterieus mooi: op de huid van de leegte rilt het eender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten