Met de tijd slijt alles. Dat zingt Léo Ferré in zijn bekende chanson "Avec le temps".
Hier kan je luisteren naar Ferré en tegelijk de tekst volgen.
Maar de Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang is daar niet helemaal mee akkoord. Vanuit haar biografisch getinte bijzondere boek "Wit" (uitgegeven bij Nijgh & Van Ditmar, 2017, vertaald door Marijke Versluys) komen heel wat herinneringen langs en ook deze heel bijzondere die mij anders deed kijken naar suikerklontjes.
Straks overkomt je dat misschien ook.
SUIKERKLONTJES
Ze was een jaar of tien. Haar eerste bezoek aan een cafetaria, samen met haar tante, was ook de eerste keer dat ze suikerklontjes zag. Die in wit papier gewikkelde blokjes waren van een bijna magische volmaaktheid, vast en zeker te volmaakt voor haar. Ze haalde het papier er voorzichtig af en streek met haar vinger over het korrelige klontje. Ze brak er een hoekje af, legde het op haar tong en sabbelde op de verbluffende zoetheid, waarna ze het ten slotte in een kopje water deed en zuchtend toekeek hoe het wegsmolt.
Eigenlijk houdt ze niet meer zo van zoetigheid, maar bij een schaaltje verpakte suikerklontjes krijgt ze nog steeds het gevoel dat ze naar iets kostbaars kijkt. Sommige herinneringen zijn ongevoelig voor de tand des tijds. En voor de sporen van verdriet. Het is niet waar dat alles wordt gekleurd door tijd en verdriet. Het is niet waar dat alles daardoor kapotgaat.
(uit : Wit blz. 83)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten