Op 19 april bezocht ik de retrospectieve tentoonstelling van Michael Buthe in het SMAK in Gent. Daar zag ik een van zijn textielwerken met als titel : My love to Etienne.
Twee zaken vielen onmiddellijk op: de paars-mauve kleur en de vele rafels en scheuren. Spontaan dacht ik aan mijn dode moeder. Het doek was in haar lievelingskleuren en de scheuren associeerde ik met een kapot leven, de dood.
Voor mij kreeg het als titel : My love to my mother...
 |
| (eigen foto) |
En als ik onlangs bladerde in de Verticale Poëzie van Roberto Juarroz (Uitg. Wagner&Van Santen, vertaling : Mariolein Sabarte Belacortu, blz. 127) kwam ik dit vers tegen dat volgens mij past op deze eerste moederdag zonder moeder. En dat ook past bij het doek van Michael Buthe.
Wat verbergt zich achter de kleuren?
De afwezigheid van kleur en licht?
Misschien een andere kleur?
Of eenvoudigweg
een ons onbekend begin van de dingen?
Want elke kleur verhult iets,
verkleedt het als een spel voor het oog,
als een lied dat niet wordt gezongen,
als een troost in de schaduw.
Maar als er een andere achtergrondkleur bestaat,
zou er dan ook een oog bestaan dat die kleur ziet?
Of zit er achter de kleuren alleen maar een oog
dat ons aankijkt door de kleuren heen?
Zit er achter het paars het oog van mijn moeder dat ons aankijkt door het paars heen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten