over de kracht van mededogen -14-

Naar aanleiding van mijn bezoek aan het kunstenfestival Watou 2016 heb ik de poëziebundel "Licht onbekend" van de dichter Baban Kirkuki herontdekt. Heel dikwijls vind ik het dan zo jammer dat deze dichter niet te lezen en/of te horen was in Watou. Hij zou er zeker een mooie plaats kunnen krijgen mede omdat zijn ervaringen als vluchteling doorklinken in vele van zijn gedichten.Bij deze wil ik op bescheiden wijze hem zijn plaats alsnog geven.

(eigen foto - sculptuur van Maen Florin - 22 juli)

Kirkuki dicht ook over een stoel in dit heel beeldende gedicht (uitg. P, Leuven, 2013, blz.45) 

GEEN MACHT

Waar zou ik mijn lichaam plaatsen?

Op een kleine stoel

wil ik niet blijven plakken.

Liever lopen

door het bos.

Staan zonder stoel.

Op een bodem

wil ik een tafel maken

en lopen in mijzelf.

Mijn lichaam op een bodem.

Hij weigert een stoel.