De eerste locatie, naast de inschrijvingsplaats, is onmiddellijk een schot in de roos.
Daar zijn de bevreemdende broze sculpturen te zien van Anders Krisar.
 |
| (eigen foto 22 juli) |
Gelijkheid en verschil, identiteit en andersheid, nabijheid en afstand, samenzijn en toch alleen zijn: deze paradoxalle gegevenheid van ons mens-zijn zien we verbeeld en vond ik ook verwoord in een gedicht van Eva Gerlach. In "Het Liegend Konijn" van april 2010 (blz. 151) schreef ze een gedichtencyclus onder de titel "Een slang bij Levadeia". Daaruit laat ik je het vijfde vers meelezen.
luister.
Het vel van de wereld
knispert rondom.
'Wat niet nieuw is ontbreekt,
wat niet wordt gezien is onzichtbaar,
wat hetzelfde is wordt niet gezien.'
maar wat is hetzelfde?
Elk is de ander en zichzelf ineen.
Van wie is het vel dat ik draag?
(Zelden waarneembaar.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten