over de kracht van mededogen -18-

In het festivalhuis in Watou, voor de meeste bezoekers de eerste locatie die ze bezoeken tijdens de kunstenzomer, kom je al vlug oog in oog te staan met zeer indringende beelden van Anders Krisar.
De beelden plaatsen personages samen al kan je als toeschouwers je niet van de indruk ontdoen dat ze in hun verbondenheid toch heel eenzaam zijn. Zo beleefde ik toch deze sculpturen.

(sculptuur van Anders Krisar - Watou 22 juli 2016 - eigen foto)

Zo dacht ik aan de dichter Leonard Nolens die in zijn poëzie ook vaak de twee-eenzaamheid van relaties probeert onder woorden te brengen. Zoals in dit gedicht uit de verzamelbundel Hart tegen hart Gedichten 1975-1990 (Uitg. Querido,blz. 290)

L.*

Het lot heeft ons geleidelijk bijeengeloot.
Hartstocht was een leerschool van geduld,
Een vlam in de dromende knoop van de tong.

Je sliep in je naam tot ik kwam en hem zei.

Wat toen begon begint nog steeds, de reis-
Tot plots het lot ons heeft uiteengeloot.
We zijn nu al alleen, maar van mekaar.